Baldev-Bo-at Uut Oons Berehuus

baldev2_hoofd

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Baldev Uut Oons Berehuus

geb 28-01-2011 – * 07-05-2018

Vader: Kamp, Bouke Fan de Bearehuntsjes
Moeder: Black Nose Dance Bayluna

 

Baldev (Bo-at)

Bo-at was vriendelijk, trouw en gevoelig. Hij liet veel toe, als de anderen om  de aandacht vroegen, bleef hij rustig wachten. Als ze waren uit geknuffeld  dan kwam hij om zijn aandacht vragen. Hierbij bracht hij rust in de roedel door zijn relaxte houding in en rond het huis.

Dominantie kwam dan ook niet in zijn woordenboek voor, hij was lief voor mens en dier. Als hij  een ondeugende bui had kon  hij je zo aan kijken dat je moest lachen. Dan was hij net een clown hij had dan ook de bijnaam clowntje van ons gekregen.

 

baldev_stamboom

 

  Baldev-Bo-at-kl                              

Bo-at werd door ons ingezet als therapie hond. Door zijn rustige houding naar mensen toe waren mensen heel snel op hun gemak. Hij was er niet voor in training geweest maar hij deed het heel goed bij kinderen en volwassen die angst hadden voor honden, hij voelde alles fijneloos aan. Hieronder het verhaal  van een meisje die haar angst voor honden overwonnen had door Bo-at.———————————————————————————————————–

 

Hallo,
Ik zal me even voorstellen, Ik ben Eline, 17 Jaar en woon dicht bij de honden! Ik ben al vanaf kleins af aan heel bang voor dieren, vooral voor honden! Op een buurtfeest vorig jaar hadden mijn ouders dat besproken met Wiesje en Henk, en ze zeiden gelijk dat ik wel een keer langs mocht komen want ik vond hun honden erg schattig!Na een tijdje had ik de moed verzameld en ben samen met mijn moeder naar hen toe gegaan, dat was voor mij heel lastig want ik ben ze liever kwijt dan rijk! Ze haalden de rustige Bo-at naar binnen en hij begon aan me te snuffelen, ik trilde op mijn benen maar vond het ook wel leuk dat ik eindelijk bij een hond in de buurt was. Ik was trots op mezelf! Na een halfuurtje was ik wel een beetje gewend en probeerde hem te aaien. Dat was voor mij al een grote stap. Toch heb ik het gedaan! Daarna vond ik het wel genoeg en zijn we weer naar huis gelopen.

Wauw, wat was dit geweldig! Een paar dagen erna kwam ik weer bij de honden en ik zag ze alle drie bij het hek staan. Ik durfde niet dichterbij te komen. Henk ging kijken waarom de honden blaften, en zag me staan. Hij zei tegen de honden dat ze rustig moesten doen, en gelukkig luisterden ze. Ik liep naar Henk toe en vond dat al heel eng. Ik trilde op mijn benen. Maar toch deed ik het! Ik heb daar wel een uur gestaan met Henk en ik was zo trots op mezelf! Dit was de eerste stap in de goede richting!

Toen ik weer thuis was heb ik alles gelijk aan mijn ouders verteld, ze waren zo trots! Ik vond het steeds leuker om naar de honden te gaan en ging bijna elke week wel even bij het hek staan. Na een paar keer waren de honden allemaal aan me gewend, en blaften ze niet meer. Hierdoor durfde ik ze te aaien. Ze waren zo ongelofelijk zacht, en lief!

Nu ga ik nog af en toe naar de honden en vind het altijd heel leuk. Als ik verdrietig ben, ga ik ook naar de honden en dan voelt het net alsof ze me troosten! Ik ben blij dat ik daar terecht kan om aan mijn angst te werken, en daarbij word ik er ook zelfverzekerder van!

Het zijn goede ‘therapie’ honden en ik kom er altijd met een goed gevoel vandaan!

Eline

 

 

 

<<<< Terug